Χριστός «Ανέστης» και ο «Πάσχας» ήρθε!!!!

Α1 Γυμν. (κοινώς γνωστό κι ως τμήμα: Ο Θεός μαζί σου συνάδελφε! Κουράγιο, 45 λεπτά είναι, θα περάσουν!)
-Κυρία, αν δεν τον σταύρωναν το Χριστό, θα τον προλαβαίνατε όταν ήσασταν μικρή;
-Κάτσε καμάρι μου, τα μπέρδεψες. Φυσικά τον γνώρισα, αλλά όχι όταν ήμουν πολύ μικρή. Όταν ήμουν παιδί δεν είχαμε Ρωμαίους. Είχαμε δεινόσαυρους, αντί για ποδήλατα κι η αγαπημένη μας ασχολία ήταν να παίζουμε κρυφτό στα συντρίμμια της κιβωτού του Νώε. Μας άρεσε επίσης να πετάμε με τους πτερόσαυρους ως την Ινδία και να κολλάμε στην πλάτη του Βούδα καρτελάκια που έγραφαν: «Είμαι χοντρός κι άσχημος»! Είχα κι ένα μεγαλύτερο φίλο που ερωτεύτηκε μια γοργόνα, που αν θυμάμαι καλά είχε κάποια συγγένεια με το Μ. Αλέξανδρο. Ό,τι κι αν του έλεγαν οι κολλητές μου οι νεράιδες…. του κάκου! Χοντρό κόλλημα, το παλικάρι. Τελικά έγινε δύτης στο Θερμαϊκό κι έχει μυδάδικο.
- Αλήθεια κυρία;;;; Και μένα ο μπαμπάς μου ψαράς είναι!!!
- Και οι περισσότεροι μαθητές του Χριστού ήταν ψαράδες μάτια μου!!! Κι όταν γνώρισα την απίθανη παρέα τους, πρέπει να πήγαινα Λύκειο. Δεν θυμάμαι καλά, πάνε και τόσοι αιώνες… Αλλά πραγματικά η γνωριμία μου με το Χριστό μου άλλαξε τη ζωή! Και ξέρετε ποιό είναι το σημαντικότερο; Ότι καθόλου δεν τον ένοιαξε η μεγάλη μου μύτη και μ᾽αγάπησε πολύ. Και μου είπε να σας πω πως αναστήθηκε και για τους Ελληνόγυφτους, αλλά και τους Αλβανόγυφτους και τους Ρωσότουρκους, και για τα Παόκια και για τα σκουλήκια και για όόόόόόόόόόόόόλο τον κόσμο!!!!
Αφού ξεκαθαρίσαμε τί είναι αστείο και τί σοβαρό, διαβάσαμε τα συγκλονιστικά κείμενα της Κ.Δ. για το Μυστικό Δείπνο, προσευχή στη Γεσθημανή, σύλληψη κλπ. Στο τέλος τους λέω συγκινημένη πως όλα αυτά τα ακούμε σε περικοπές τη Μ. Πέμπτη. Αυτά γλυκά μου μαθητούδια είναι που λέμε τα 12 Ευαγγέλια. Και πέφτει η ερώτηση:
- Κυρία, θέλω κι εγώ να πάω εκκλησία να τα ξανακούσω! Τί μέρα πέφτει φέτος η Μ. Πέμπτη;;;;;;
- Δύσκολα μου βάζεις, χρυσό μου, πρέπει να υπολογίσεις τί μέρα έπεφτε η Καθαρά Δευτέρα για να το βρεις!!! Σίγουρα θα σε βοηθήσει το να σκεφτείς τί χρώμα είχε το άσπρο άλογο του Μ. Αλέξανδρου και ποιόν είχαν πατέρα οι γιοί του Ζεβεδαίου….
Αυτά… για να μην εκπλαγείτε αν με δείτε καραφλή!!!
Αλλά κι επειδή πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το χωρισμό Εκκλησίας-κράτους. Να γίνει, υπό όρους βέβαια, και να αναβαθμιστεί και ο ρόλος των λαϊκών! Αλλά πώς θα έρθει το «ποίμνιο» σε ωριμότητα και θα αποχτήσει τη διάκριση για λήψη αποφάσεων, όταν συναντώ παιδιά 15 χρονών που όταν τους ζητώ να ζωγραφίσουν κάτι με εκκλησιαστικό περιεχόμενο μου ζωγραφίζουν το Χριστό, την Παναγία και το παιδί τους;;;;!!!!!! Έλα μου ντε;;;
Θα μου πείτε μα αυτός δεν είναι ο ρόλος της παιδείας; Πώς όμως θα σπάσουμε τον κώδικα όλων των μαθημάτων, που πλέον για τους περισσότερους μαθητές είναι απροσπέλαστος κι ως εκ τούτου βαρετός;;;; (Π.χ. μαθητής σε σχολείο της Ξάνθης σε διαγώνισμα Γεωγραφίας έγραψε πως οι νομοί της Θράκης είναι η Ροδόπη, ο Δούναβης κ η Μακεδονία!) Πώς θα αγγίξουμε ουσιαστικά τις καρδούλες τους; Πώς να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας για να ζήσουν αρμονικά στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες μας, χωρίς να καταντήσουν άχρωμα, άνευρα (κι όλα τα άλλα στερητικά α) έρμαια της υποκουλτούρας;
Πολύ καταγίνομαι με τέτοιες σκέψεις και Δόξα τω Θεώ δεν είμαι η μόνη. Είμαστε πολλοί!!! Και μόνο όλοι μαζί θα καταφέρουμε κάποια αλλαγή…
Ελπίδα υπάρχει;;;;; ΣΙΓΟΥΡΑ! Απόδειξη το τραγουδάκι που σας παραπέπμω και παρακαλώ να ακούσετε όσο διαβάζετε τα κατεβατά μου… Μου το έμαθε μία μαθήτριά μου, 2η γενιά «Ρωσοτουρκόσπορη Ουκρανέζα, με μάνα πουτάνα», όπως συχνά έχω πιάσει να τη φωνάζουν οι συμμαθητές της και θυμώνω περισσότερο ίσως κι από την ίδια!!!
Όσο υπάρχουν ψυχούλες που αναγνωρίζουν τους θησαυρούς της Παράδοσης (όποιας εθνικότητας ή θρησκεύματος κι αν είναι αυτή) κι όσο η παιδικότητα συνεχίζει να έχει ως κύριο χαρακτηριστικό το «άνοιγμα» προς το διαφορετικό και την αλλαγή (κάτι που εμείς οι ενήλικες σιγά σιγά το χάνουμε) δεν παραιτούμαι με τίποτα!
Νιώθω πως το χρέος μου είναι να είμαι μυροφόρα. Να στέκομαι δίπλα στον Επιτάφιο και να μοιράζω από το καλαθάκι μου «λουλούδια» ενός λαμπρού πολιτισμού και του τρόπου ζωής που αυτός πρεσβεύει!!! Μόνο που αυτός ο «τάφος» έχει άρωμα φρεσκάδας και το μνημείο ακτινοβολεί ζωή!
Με περηφάνια σας ανακοινώνω πως έμαθα στους μαθητές μου και ποιός ήταν ο πατέρας των γιων του Ζεβεδαίου, αλλά και πόσοι και ποιοί ήταν αυτοί οι γιοι. Αν και μάλλον σύντομα θα το ξεχάσουν, πραγματική επιτυχία μου θα είναι να καταλάβουν πως ο μόνος τρόπος να γνωρίσουμε το Χριστό ως πατέρα κι αδερφό είναι να τον βρούμε στους ελαχίστους αδερφούς μας, στους διπλανούς μας. Όπως λέει κι ο γνωστός ιεράρχης της εποχής μας Αθανάσιος Γέφτιτς: «Παιντιά Θεού είμαστε όλοι!»
Και μια που ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και η επέτειος της Επανάστασης έπεσαν φέτος τόσο κοντά χρονικά σας θυμίζω τον Γ. Μακρυγιάννη που είπε: «Είμαστε στο εμείς, όχι στο εγώ!»
Με χαρά περιμένω να συναντήσω τους μαθητές μου τη Δευτέρα, μετά του Θωμά, να λάμπουν καθώς θα μου λένε: Κυρίαααααααααα, κυρίαααααααα έσκισαααα! Το δικό μου αβγό (αλλεργία με πιάνει με αυτό το β) ήταν το πιο γαμάτο! (Συγγνώμη, αλλά σίγουρα έτσι θα το πουν. Μια που το ανέφερα, θέλω κι εγώ το gamato.info πίσω!) Σε εσάς κυρία ποιός κέρδισε;
Πάντως σίγουρα όχι το κεφάλι μου. Αυτό κλούβιασε αιώνες τώρα… Μάλλον θα φταίει που μου ήρθε μια κεραμίδα κατακούτελα, όταν κρυβόμουν στα ερείπια της Βαβέλ, για να σωθώ από τις εχθροπραξίες μεταξύ Τεξανών και Ινδών που μάλωναν για το αν το ρύζι ταιριάζει περισσότερο με ουίσκι ή με τσάι. Πού να ξέρουν οι καημένοι πως η καλύτερη συνταγή είναι με γάλα καρύδας, που ευδοκιμεί στην Ισπανία.
Για να ξεχάσω την κουτουλιά είπα να πεταχτώ ως τη Γαλλία να φάω κάνα γλυκάκι. Πήρα όμως μια πυξίδα του μπαρμπα Κολόμπου που πρέπει να ήταν χαλασμένη και βγήκα στην Ιταλία. Νομίζοντας πως βρίσκομαι στη χώρα της crème Brülée πέρασα τις λακούβες που κόχλαζαν για γλυκό. Έσκυψα να γευτώ και πλατς μου ήρθε μια λάβα στο μάτι και στραβώθηκα εντελώς. Βεζουβίου ήταν, από το Θιβέτ ήταν; Πού να θυμάμαι… Με γύρισαν σπίτι μου ή οι Ρωμαίοι καθώς επεκτείνονταν, ή κάποιο τάγμα της Ρόδου, το οποίο κάποια σχέση πρέπει να είχε με τις Σταυροφορίες, πού να θυμάμαι πάνε και τόσοι αιώνες… Έφτασα σε ένα νησί δίπλα στις Σπέτσες. Εκεί με τσίμπησε στο λαιμό ένα φίδι, που έτσι γκαβή όπως ήμουν μου φάνηκε πως είχε 10 κεφάλια. Το είπα σε όλους. Έγινε διάσημο το φιδάκι της Ύδρας, του έβαλαν κι ένα όνομα αράβικο.
Τώρα που είπα Αραβία θυμάμαι όταν βοηθούσα στην κατασκευή των πυραμίδων, ήπια τόση πολλή μπύρα που πρήστηκε η κοιλιά μου σα μπαλόνι. Κι ανέβηκα ψηλά, πολύ ψηλά, ως τον πλανήτη Άρη, κάπου στη Χαριλάου. Εκεί ήταν που με βρήκε μαζί με τα μαμούθ ο παγετώνας και κοιμήθηκα για κάτι αιώνες, πού να θυμάμαι πόσους πια. Είδα υπέροχα όνειρα, όσο κοιμόμουν! Ταξίδεψα σε τόπους μαγικούς, γνώρισα πλάσματα μοναδικά, αλλά πού να θυμάμαι τώρα… Πάντως μάλλον κόλλησα από τα μαμούθ τεραστιομυτίαση. Έτσι εξηγώ και το άλλο τεράστιο μέρος του σώματός μου, σχεδόν τόσο φαρδύ όσο και στα μαμουθάκια! Αλλά από τύχη… Προφανώς πήρα μόνο τη χάρη του φάρδους και σε όλα τα άλλα πρέπει να αγωνίζομαι!
Όταν ξύπνησα χρειαζόμουν επειγόντως θερμά κλίματα. Πήγα λοιπόν Χαβάη. Αλλά δεν το ευχαριστήθηκα. Δε με πείραξε τόσο που με τις τεχνικές αναπνοής και χαλάρωσης του Δαλάι Λάμα πήγα να κάνω κόλπα με τα δελφίνια και κόντεψα να πνιγώ σε κάποιο τσουνάμι. Φταίει κυρίως που στη σεζλόνγκ στην παραλία μου πρόσφεραν Αγγλική μπιζελόσουπα, να τη φάω με Γιαπωνέζικα ξυλάκια! Συγχύστηκα η Χριστιανοβουδιστρομουσουλμανοπαγανίστρια. Δεν μπορούσαν να μου προσφέρουν ντόπιες μεξικάνικες λιχουδιές, μια που έκανα τόσο δρόμο να φτάσω ως εκεί κάτω στα νησιά της μαύρης θάλασσας, στις όχθες της Αυστραλίας; Δηλαδή έλεος, τόση ασχετίλα στα must και trendies;;;
Φέτος λοιπόν, μια που μας έκοψαν και το επίδομα διακοπών, το πολύ πολύ μέχρι την Αθήνα. Έχω να δω εκεί ή ένα διάσημο ρολόι, ή ένα στραβό πύργο ή ένα μακρύύύ Κινέζικο τείχος, που το ακουμπούν οι Εβραίοι και κλαίνε καθώς προσεύχονται. Πού να θυμάμαι τώρα, πάνε τόσοι αιώνες.
Πάντως όπως «σοφά» είπε ο Όθωνας όταν ήρθε στην Ελλάδα: όλα κοτρόνες είναι!!! Ή το είπε ο Χίτλερ; Δεν θυμάμαι καλά, πάνε και τόσοι αιώνες! Μάλλον ο Χίτλερ το είπε κι ο Όθωνας είπε το άλλο κορυφαίο: 2 beers or not 2 bears? A όχι συγγνώμη αυτό το είπε ο άλλος με το κακό όνομα, που δεν μ’ άφηναν να πω όταν πήγαινα κατηχητικό: Σεξ πηρ’. Βλάχος θα ήταν! Δεν ξέρω τί ακριβώς μας χρωστάει ή πήρ᾽ ο Όθωνας ή ο Χίτλερ, πάντως από ένα DVD της Τζούλιας θα το πήραν κι αυτοί! ………
Άλλο λοιπόν η διαπολιτισμικότητα, άλλο το μπάχαλο, που μας πλασάρει η νεοταξική παγκοσμιοποίηση.
Άλλο το να σεβόμαστε και να έχουμε ουσιαστική επαφή με κάθε τί διαφορετικό, με πλήρη συναίσθηση της διαφορετικότητας, αλλά και γνώση της πολιτισμικής κληρονομιάς μας κι άλλο η στείρα αλλοτρίωση και το ξέπλημα-ξεπούλημα των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών μας, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε εθνικό επίπεδο.
Άλλα τα ΚΑΙΝΑ, κι άλλα τα κενά (αυτά του κεφαλιού μου).
Καλή διαΚΑΙνήσιμο (εύχομαι όχι μόνο εβδομάδα, αλλά φάση-ζωή)!!!
Πάντα σαν άλλες Παναγίες ή παλουκάρια μαζεμένα σε μια εκκλησιά να βροντοφωνάζουμε το ΝΑΙ στον ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟ ΧΡΙΣΤΟ, σε ΚΑΙΝΑ που μας εξελίσουν (κι ας πορευτούμε και σε αγκάθια), ώστε να «ψοφά» μέσα μας κάθε φοβία και ρατσισμός.
Εύχομαι σε όλους ΝΑΙ να διαβάζετε πάντα και στα μάτια των ανθρώπων που σας περιβάλλουν κι όλη σας η ΖΩΗ να έχει μετά από κάθε μικρό ή μεγάλο Γολγοθά μια ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Αληθώς Ανέστη ο Κύριος και ο καιρός μας είναι καλός!!!

Με όλη μου την αγάπη
Μαρία Θεολόγου
(το επίθετο δηλώνει το μάχιμον της ειδικότητας, χιχιχι)